Ik was net aan het uitladen. Toen ik naar de auto liep zag ik een mevrouw door het raam van de buren kijken. Het is al bijna vertrouwd dat er hier naar binnen gegluurd wordt ;-). Veel Ermeloërs doen dan, allemaal benieuwd wat er gebeurt met de patientenwoningen. Na een vriendelijke begroeting vertelde ze dat ze hier gewerkt had. Een vrouw, klein van gestalte, redelijk dikke bril, zo iemand die niet snel van haar apropos af te brengen was. Jaartje of dik in de 60 denk ik. Ze vroeg of ze binnen mocht kijken. Eenmaal binnen kwamen de herinneringen boven.
‘5 kamers toch?’. Dat bevestigde ik. ‘Weet u ook welke doelgroep hier zat?’. Tegen iedereen vertelde ik dat het waarschijnlijk resocialisatiewoningen waren, maar zeker weten deed ik dat niet. Als oud-GGZ woningen kan het van alles zijn geweest. Ze gaf aan dat het hoog niveau redelijk zelfstandige zwak begaafden waren in haar tijd. Zelf boodschappen doen, zelf schoonmaken, zelf kleine beslissingen maken, maar niet gericht op resocialisatie. Daarna waren er GGZ patienten gekomen, dat was al een stuk moeilijker. En daarna ook een groep die eigenlijk rechtstreeks uit de gesloten inrichting kwam, meteen in het vrije huis. Dat werkte voor geen meter natuurlijk. Boodschappen halen, betekende alles in je mond stoppen voordat je al weer thuis was. En een viezigheid op de kamers….
Ze hielp wel met het mysterie wanneer de huizen nu gebouwd waren. Ze zijn verkocht als 1998 bouw, maar in de plannen van de gemeente staan 1989. Gezien de bouwstijl (zoals het ontbreken van randaarde op de bovenetage) gokte ik op 1989. Zij vertelde dat zij in de jaren 90 daar gewerkt had, ook in het sanatorium.